Pit (een verhaal – deel 1/2)

03jul08

Hoeveel warme zomeravonden zouden er al beschreven zijn?
Beweren dat die nacht een mijlpaal was, of een keerpunt, zou gelogen zijn. Er zijn sindsdien nog avonden geweest dat ik lachte, dat ik gelukkig was, en je wordt niet volwassen in één nacht.

We waren high van de zon. Nog niet oud genoeg voor die druk van volwassen te moeten zijn. Jong, maar ook niet meer dat onzekere, dat pijnlijke van echt jong zijn. We hadden een tuin en we waren vrij.

Nog kan ik geen kersen zien of ik ben weer negentien, vrij en zo onbegrijpelijk onbezorgd.

Zeepbellen kwamen uit het slaapkamerraam van de kinderen uit de buurt, alsof zij ook deel wilden uitmaken van ons gelach, het geplaag van de jongens. We interpreteerden elke schoonheid als geschapen voor ons, voor die ene avond.

De ogen van Saskia waren feller blauw dan anders, en de kringen onder onze ogen, na weken van examens en feesten, hadden een parelmoer glans. We waren mooi. Thomas en Janne, Saskia, Geert, Niels. En ik.
We lagen op geruite dekens in het gras, deden uitgebreid niets en waren onbeschaamd lyrisch.

De buurvrouw, met een blik die leek terug te glijden naar haar eigen jeugd, een tikje triest, gaf ons een vergiet vol kersen, over de heg. Ze zei niets, zelfs niet toen we haar bedankten, luid, uitgelaten om de onverwachte luxe van kersen, ze glimlachte alleen. En we wisten dat we ons die avond geen zorgen moesten maken over teveel lawaai.

Dikke, donkerrode, bijna zwarte kersen waren het, die knapten als je erin beet. En zoet, zoet. Bijna zo zoet als die zomeravond zelf. Of als de herinnering eraan?

We vielen erop aan alsof we al weken niets gegeten hadden. En misschien was dat ook wel zo. Misschien hadden we tot dan gegeten om te overleven, maar niet geproefd.

De jongens speels, wij slap van het lachen om hen. Kersen als nootjes opgooien, proberen te vangen in hun mond, in elkaars mond mikken, jongleren met vier kersen. Geert zong, maakte van elke gedachte die in hem opkwam een lied. Hij verslikte zich in een kersenpit, zakte neer op het gras en lachte tot hij paars werd. Thomas klopte hem op zijn rug, de pit schoot uit zijn keel en Geert zong over Sneeuwwitje. Niels drapeerde tweelingkersen over de oren en in de krullen van Saskia, bijna leek het alsof hij altijd zo was. Ze sloot haar ogen, liet hem begaan.

Ik lag met mijn hoofd op Saskia’s buik. Ze stopte kersen in mijn mond. Ik spuwde de pitten zo ver mogelijk. Janne lag langs me. Ze at en neuriede.

De blauwe lucht kleurde ongemerkt geel, paars en oranje. Iedereen zat, hing en lag op de dekens, zo loom als je alleen kan zijn als een last van je schouders gevallen is. Ik draaide me op mijn rug en verbaasde me over het aantal strepen in de hemel. Saskia schonk het enige glas dat we nog hadden (afwassen leek te absurd voor woorden) halfvol sangria en gaf het aan Geert. Hij vulde het met kersen tot het bijna overliep, ving er met zijn lippen een kers uit en gaf het door aan Thomas, die hetzelfde deed en het mij gaf. Ik leunde op mijn elleboog om te drinken en vergat een kers te nemen. Ik was duizelig. Saskia nam het glas van me over, dronk ervan, het leek of ze het niet eens vasthield. Ik heb nooit begrepen hoe mensen zo zichzelf kunnen zijn dat ze zelfs een eigen manier van drinken hebben. Ze lachte naar Niels en bood hem het glas aan. Hij had een kleur die ik sindsdien nooit meer in zijn gezicht heb gezien.

Het glas ging rond. We lachten, ik herinner me niet om wat of wie.

Toen de sangria op was, goot Saskia het glas tot de rand vol koele witte wijn. Ik had niet eens gezien dat ze was opgestaan om de fles te halen. De drijvende laag kersen slonk snel. Ik ging naast Niels op de deken zitten en blies hem in zijn oor telkens er iemand dronk, zacht, alsof ik fluisterde. Zomaar zonder reden. Het voelde gewoon zo.

Vreemd, dat het juist Niels was, die de regels van het spel veranderde, en daarmee de avond.

(naar deel 2)

Filed under: Uncategorized   |  4 Comments