Vliegende liefde
Afgelopen zaterdag was het vliegendemiereninvasie in Leuven. Je kon niet buiten komen, of ze zaten in je haar, nek of neus. Het ging niet over honderden of duizenden. Miljoenen van die beestjes leken zomaar uit het niets te zijn opgedoken. Een vriendin vertelde me dat dit hun versie van online daten is: de koningin vliegt hoog in de lucht, en het mannetje dat even hoog geraakt als zij, mag met haar paren. Romantisch? Mja… Maar ik stel me toch een paar vragen bij deze strategie.
Ten eerste: waar zijn alle vrouwtjes, terwijl de heren naar de pijpen van de queen dansen? Nemen die een dag verlof, met een wellnessarrangement en driegangenlunch?
En dan: Leuven is geen grote stad, maar het lijkt me voor zo’n kleine koningin toch niet evident om te overzien welk mannetje het hoogst vliegt. Heeft ze een verrekijker? Of assistenten om te verifiëren dat het juiste mannetje de prijs wint?
Google zegt dat de mierenkolonies dit allemaal doen op dezelfde zwoele dag in de zomer, zodat de koninginnen ook keuze hebben uit mannetjes uit de andere families. Dat is pas mysterieus! Want hoe spreken ze af op welke warme dag ze hun vliegdate houden?
In elk geval, zondagmiddag lag de stad vol met miljoenen mierenlijkjes. Heel zielig. Doe mij dan toch maar online daten.
Filed under: Huis-, tuin- en beestenboel | 1 Comment
Gedijen
Raap ze op, neem ze mee naar huis, en een wilde kastanje verliest binnen de kortste keren haar glans.
Heb je daarentegen al eens aan het vruchtvlees van een gisteren half opgegeten appel gevoeld?
Een pinguïn is geen huisdier, net zoals een koala of een wasbeer, hoe aaibaar hij er ook uitziet.
Poezen hechten, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, erg veel belang aan aandacht en affectie.
Net zoals honden en mensen en cavia’s.
Ik gedij niet goed in overvolle ruimtes, noch naast mensen die erg veel aandacht nodig hebben.
Doe mij maar een knuffel van een koala en ik glans als een kastanje.
Filed under: Uncategorized | Leave a Comment
Diversiteit
Kunnen alle stopcontacten ter wereld niet gewoon hetzelfde formaat hebben? En alle opladers voor telefoons en computers ook? Kunnen alle schroevendraaiers niet passen op alle schroeven en alle toners in alle printers?
Wat mij betreft is diversiteit een plus, in soorten mensen en zo, maar ik wil me geen zorgen hoeven maken wanneer ik lampen koop. Ik wil gewoon zeker weten dat ze in mijn spotjes passen. En dat ik de juiste batterijen kies voor mijn kattenluik.
Is het al niet moeilijk genoeg allemaal, zonder dat we ook nog eens de juiste uit drie soorten Britafilters moeten kiezen? Ik bedoel maar.
Filed under: Huis-, tuin- en beestenboel | Leave a Comment
Reizen is mijn ding niet
Ik heb een zeer onhippe bekentenis te doen: reizen is mijn ding niet.
Ik heb nochtans het ideale profiel voor een doorwinterde wereldreiziger: geen kinderen, genoeg verlofdagen, een behoorlijk loon, ik ben gezond, en geïnteresseerd in andere culturen.
En toch reis ik niet veel. En al helemaal niet lang. En ver eigenlijk ook niet.
Vorige week ben ik vijf dagen naar Valencia geweest. Mijn broer is zo ongeveer de ideale poezensitter, dus over mijn beestjes hoefde ik me geen zorgen te maken. Ik geef hen trouwens voor mijn vertrek altijd mijn ik-kom-terug-praatje, maar dat terzijde.
De zon scheen in Valencia. Het was er 25 graden. De stad was vriendelijk en de mensen mooi. In de kruidtuin worden zwerfpoezen opgevangen en goed verzorgd. De tapas zijn er goddelijk. Ik heb er mijn verjaardag gevierd op het strand (in bikini!).
Geen enkele reden dus, maar dan ook geen enkele, om op dag vier mijn gewoonlijke heimwee-aanval te krijgen. Of om op dag vijf dolblij thuis te komen, terwijl ik tegen mijn moppies fluister: “Nu ga ik nooit meer weg.”
Ik ga wel weer weg. Deze zomer. Een week schrijven in het paradijs, met allemaal fijne mensen. Er is een zwembad, en een kat, varkentjes en zon. Ik ga er druk bezig zijn met niks te moeten, terwijl mijn beste vrienden/buren voor mijn poezen zorgen.
Toch hou ik er rekening mee dat ik ook daar een heimweedag zal hebben, waarop ik mijn mopjes mis, en mijn huis, mijn tuin, mijn vrienden. Ik ga dat ondergaan, en dan weer verder genieten van het paradijs. Om na zeven dagen dolgelukkig weer thuis te komen en in zes poezenoren te fluisteren dat ik nooit meer wegga
Filed under: Bekentenissen | 3 Comments
Mijn oma
Mijn oma vergeet dingen.
Ze vergeet niet zozeer of ze haar pillen al genomen heeft (hoewel, dat ook), maar vooral dat bepaalde mensen er niet meer zijn.
Haar ouders bijvoorbeeld, wonen in haar geest nog steeds in het huis waar zij ze tot hun dood heeft verzorgd. Zijzelf woont daar niet meer, dus is het logisch dat ze hen wil gaan bezoeken. Ze is namelijk ongerust. En terecht, in haar werkelijkheid, want wie zorgt er nu voor hen?
Haar echtgenoot is in de hemel, maar toch ook niet helemaal weg. Hij kan er niet bij zijn op zijn eigen verjaardagsfeestje, dat snapt ze wel. Dat het niet zo’n goed idee is om hem een kostuum cadeau te doen is al moeilijker. Het compromis wordt een nieuw hemd. Mijn oma pakt het zelf uit.
Niet tegenin gaan, zeggen ze. Hen niet confronteren met de realiteit. Dat dat geen zin heeft. Goed. Dus liegen we. Dat alles goed gaat met haar ouders. Dat ook zij een verpleegster hebben die hen komt wassen. En iemand die kookt, jazeker. We liegen dat we zwart zien. Gelukkige verjaardag, opa in de hemel. Hij zal vast blij zijn met zijn geschenken. Wij liegen, zij knikt. En ze neemt het hemd tevreden mee naar huis.
Filed under: Uncategorized | Leave a Comment
Sommige (stoute) dingen
Sommige dingen, stoute dingen dan vooral, doe ik niet. Niet omdat ik zo’n braaf meisje ben hoor. (U moest eens weten.) Sommige dingen doe ik niet omdat ik bang ben dat ik eraan verslaafd zou worden.
Gokken is een goed voorbeeld. Stel dat ik het zou proberen, en het valt mee. Ik win, laten we zeggen, 5 euro. Is er dan niet zo’n stemmetje in ons hoofd dat zegt: “Meer, meer, ik wil nog!”? Zo’n stemmetje dat niet te vertrouwen is en me de schulden in drijft?
Of Netflix nemen. Dat is niet eens stout, maar volgens mij wel heel erg verslavend. Zou er niet zoiets in mij leven dat niet kan stoppen met kijken? Dat me ganse nachten zou wakker houden en wallen onder mijn ogen zou creëren die nooit meer weggaan? Dat risico wil ik niet nemen, dus heb ik niet eens kabeltv.
Drugs zijn een beetje anders. Drugs zijn net iets illegaler dan gokken en Amerikaanse series. Maar toch… Stel dat een lijntje coke snuiven mocht. Ik zou waarschijnlijk te schrikkepieterig zijn om het te proberen. Omdat ik er niet verslaafd aan wil raken.
Ik drink ook geen alcohol. Hell, ik drink niet eens frisdrank met suiker in, controlefreak die ik ben. Ik neem geen pillen die de dokter me niet opdringt, rijd niet harder dan de voorgeschreven snelheid en heb nog nooit gegamed.
Maar om dat allemaal te compenseren eet ik meer dan mijn dagelijks aanbevolen hoeveelheid cinemasnoep. Veel meer.
Filed under: Bekentenissen | 1 Comment
Zoals soms
Doe mij maar een knuffelbeer,
meneer, die gele daar, daar links onderaan.
Met zachte poten en een duidelijk talent
voor troosten bij verdriet zonder
rede(n) zoals soms, soms dat van mij
Filed under: Bekentenissen | Leave a Comment
En passant
Ik maak je een lunch (met kaas en lentesla)
Ik stuur je de fijnste woorden die ik vind
Ik koop snoep voor je (zure beertjes, smurfen, chocola).
Ik troost je wanneer je een baaldag hebt, en jij mij, jij mij ook
Ik verlies me in je armen (good old controlefreak me)
Ik geef je het paswoord van de wifi, en mijn hart, stilletjes, en passant.
Filed under: Bekentenissen | Leave a Comment
Selectief blind
Hoe ouder ik word (of misschien heeft het helemaal niks met leeftijd te maken), hoe minder goed ik de krant kan lezen. En Facebook, en het internet.
Het zijn niet mijn ogen die achteruit gaan. Het is mijn vermogen om akelige dingen te verwerken. Triest nieuws. Lelijke actualiteit. Wraakroepende feiten. Ik kan er niet meer tegen. Ze achtervolgen me, vooral de beelden, de hele dag. En ’s nachts in mijn dromen worden ze samengemixt tot één grote brij van kommer en gruwel.
Ik hoef u niet uit te leggen over welk nieuws ik het heb. U weet het zelf ook. En ik stel me voor dat u er wél naar kijkt, de details leest, en er evenzeer van aangedaan bent als ik. Maar ik denk dat u uw hoofd niet wegdraait, of niet op het kruisje klikt nog voor u echt gekeken hebt.
Ik vertoon vermijdingsgedrag. Alsof de realiteit verdwijnt met het dichtklappen van mijn laptop. Ik voel me daar niet eens beter door, want de werkelijkheid blijft bestaan, ik raak op één of andere manier toch op de hoogte van de pijn in de wereld, en ik voel me daarbovenop nog schuldig ook. Omdat ik selectief blind ben, met voorbedachte rade.
Filed under: Bekentenissen | Leave a Comment
Lief
Mijn Poukie-met-de-blauwe-ogen “vangt” elke dag een regenworm voor me. Lief vind ik dat, behalve op de dagen dat hij de worm ook voor me fileert. Al dat bloed en die minidarmpjes uitgespreid op mijn keukenvloer vind ik al iets minder lief.
Filed under: Huis-, tuin- en beestenboel | 1 Comment
Flora Fleempaard 