Ongeduldig zijn, en dan terugkrabbelen
Daar zit ik nu, te staren naar de mail waar ik al een maand vol ongeduld op zat te wachten. Het bestand in bijlage gaat over mijn roman. Nu ja, over de huidige en halve versie van mijn manuscript. Het is een professioneel leesverslag van iemand die er iets van kent.
Het heeft vertraging opgelopen, dat verslag van de-mevrouw-die-er-iets-van-kent. Ik kon amper wachten. Droomde bijna elke nacht dat het er was. Zeurde mijn lief de oren van de kop telkens de postbode langsgeweest was, telkens ik mijn mail checkte: “Alwéér niks van de-mevrouw-die-er-iets-van-kent!”
Gisterenavond heb ik haar gemaild (de mevrouw, ja). Om op een beleefde manier te vragen waar het verslag bleef want dat ik écht wel ongeduldig werd. Dat heeft gewerkt. Het is er.
Het is er. Eindelijk. En nu durf ik het niet te openen. Vanavond misschien…
Filed under: Andermans woorden | 16 Comments
Flora op Flickr
Flora Fleempaard 
ohhhh … Spannend 😉
begrijpelijk,
maar als jan lezer uit boekelo (gemiddeld mannelijk lezer) zeg ik,
,,dat is nergens voor nodig” 🙂
Zo herkenbaar (maar dan niet over zelfgeschreven romans). Je straks rustig zetten, diep ademhalen en lezen dat verslag.
Wel zonde dat je nu net alleen thuis bent natuurlijk.
da’s altijd een beetje sterven vind ik. Maar langs de andere kant, opbouwende kritiek zegt vaak iets wat je zelf in een blinde hoek vermoedt en dat werkt wel bevrijdend, eens je over de eerste schok bent 😉
Pfff.. zweten
Ik leef met je mee.
Je roman kan er gelukkig alleen beter van worden, toch?
Update: gelezen en overleefd 🙂
Met permissie,
wat is de teneur
van uw roman ?
Komt er een vervolg op dit logje…ben namelijk een beetje nieuwsgierig van aard 😉
@Jevski: permissie verleend 🙂
Ik geloof dat de teneur ervan nogal zwaarmoedig is, hoewel sommige stukken (in mijn ogen) best grappig zijn. De personages lopen verloren, laat ik het zo zeggen.
Is dat een antwoord op je vraag?
@Tijdtussendoor: het vervolg klinkt als:
Het was een grondig rapport, serieus en constructief. Een aantal fijne uitschieters, en veel gedundeerde werkpunten. En Flora besefte dat ze nog héééél veel werk had aan het boek, maar vol nieuwe energie ging ze ervoor. 😉
’t Ja, wie het kleine niet eert, nietwaar ? 🙂
Ik meen te begrijpen dat het een melodrama betreft dat zich siteert in een Minotaurus-Labyrint (?)
En gaat u publiceren onder dit pseudoniem ?
Oh, dat zijn twee vragen:
-ik zou het wel heel graag gepubliceerd zien, eens ik er 200% tevreden over ben. Helaas wijzen uitgeverijen veel meer manuscripten af dan dat ze aannemen…
-de naam: ik weet het nog niet. Het is zo anders van toon, genre, onderwerp,… dat het bizar lijkt om het onder F.F. te doen, maar de anonimiteit ervan bevalt me dan weer wel.
joepiejeej!!! ben zo blij om te lezen dat het vol gefundeerde feed-back stond en dat je er nieuwe energie van gekregen hebt!!! zooooo leuk! ben benieuwd naar de volgende versies.. een gesigneerde versie voor mij graag, voor onder de kerstboom in 2010? xx p.s. ik ben er zeker van dat de juiste persoon op de juiste moment het leest en zegt, dit geven we uit! 😉
200 % ? Verdorie nog aan toe !
Ietwat perfectionistisch ?
Ik hou niet van afwijzing. Perfectionisme filtert een flink deel van mogelijke afwijzingen uit… Zelfbescherming dus 🙂
Nu ik weer (Flora Fleem)paard ben, af en toe, zoals nu, / is mijn lijf zwaar en gelukkig geworden van al / dat gras. Het is vreemd om te zijn wie je bent, / een (Flora Fleem)paard, ver weg in de wei.
[ietwat aangepaste versie van Rutger Koplands ‘Een lege plek om te blijven’ (XIII), 1975
een bijzonder fijne versie, Jevski!