Groene vingers onder voorbehoud

10jul09

Mijn vingers denken dat ze groen zijn. Waarschijnlijk is er ergens een kortsluiting in mijn hersenen opgetreden op het moment dat we een huis met een tuin kochten, een verwarring tussen houden van bloemen en effectief ook iets kennen van bloemen. En dus blijk ik van tuinieren te houden. Wat wel handig is als je een tuin hebt.

Ik leef helemaal op als ik mijn broekspijpen oprol en mijn laarzen (of mijn barbieroze crocs bij warm weer) aantrek en onze megasnoeischaar uit het tuinhuis haal. Want met die megasnoeischaar zie je met een paar knipjes al dat je In De Tuin Gewerkt hebt. Daar kan je uitgebloeide zonnebloemen mee afknippen en de gelebolletjesstruik van de linkerbuurman kortwieken. Het gedeelte dat overhangt, natuurlijk. Mijn vingers beperken zich qua groenheid tot ons domein.

Wanneer ik niet alleen thuis ben, loop ik daarbij ook nog te verkondigen wat ik doe, alsof ik ook effectief weet wat ik doe. Nu ja, ik weet wel wat ik doe, maar in de verste verte niet of het het juiste is. Zou ik de uitgebloeide zonnebloemen niet beter uitgraven, bijvoorbeeld, in plaats van ze op tien centimeter boven de grond afknippen terwijl ik beweer dat de wortels uitstekende meststof vormen voor de vergeet-me-nietjes van volgend jaar? En is het op 10 juli wel een goed snoeimoment voor de gele bolletjes van buurman? In elk geval: wij kunnen niet meer aan ons compostvat, dus is 10 juli hét moment voor een grondige snoeibeurt.

Het voelt gewoon zo fijn, om plaats te maken voor de planten die nog niet gebloeid hebben, de koriander te verpotten zodat zijn wortels meer groeiruimte krijgen en een net pad naar ons compostvat te banen. Het voelt zo fijn om daarna mijn laarzen uit te trekken en te zeggen: “Hèhè, dat hebben we weer goed gedaan.” Dat de koriander zijn verhuis niet zal overleven, weet ik namelijk op dat moment nog niet.

Filed under: Huis-, tuin- en beestenboel   |  3 Comments